Activiste en dichteres Muniz (1961–2017) is zowel gids als verteller in deze fictie-documentaire over de queer subculture in Rio. Samen met regisseuse Evangelia Kranioti schetst ze een beeld van de stad als een plek van excessen en zelfbeschikking, waar de gender-bending kleurrijkheid van het carnaval dient als een extatische viering van het menselijk lichaam. Rio als safe haven voor andersdenkenden. Er waait echter een tegenwind: het land staat op het punt terug te vallen in een conservatief en autoritair regime. De personages in ‘Obscuro Barroco’ zullen terug moeten vallen op wederom een zelf-transformatie; de altijd fiere Luana Muniz trekt ten strijde met haar kenmerkende melancholieke sensualiteit. Het levert een wonderbaarlijk schouwspel - dikke tranen over bepoederde wangen - in fluorescerende kleuren op.
Evangelia Kranioti (1979) werd geboren in Athene, waar ze rechten en piano studeerde. In Parijs pakte ze een studie visuele kunsten op, gevolgd door een filmopleiding. In 2015 resulteerde dit in een debuutfilm genaamd ‘Exotica, Erotica, Etc.’, over zeemannen en hun destructieve relaties met vrouwen tijdens verre tochten. Met betrekking tot 'Obscuro Barroco' gebruikt ze – onder andere in de titel – vaak de term ‘barok’. Niet zo gek: deze fictie-docu toont hoe klassieke thema’s behandeld kunnen worden alsof ze nieuw zijn.
‘Obscuro Barroco’ is een essayistisch pareltje; dit is meer dan een ode aan een stad, dit is een viering van de weerbaarheid van de mens.
