Dan neemt Michael Haneke ons mee terug in de tijd. We zien hoe Anne en Georges, twee kranige bejaarden, naar een pianoconcert gaan en vrolijk babbelend terug naar huis keren, naar datzelfde appartement. Het zijn voormalige muziekleraars die de herfst van hun leven vullen met kunst. Hun liefde is vanzelfsprekend, hun samenzijn beproefd, ze beseffen dat het leven amper de moeite loont zonder de ander.
Gespeend van ongepast sentiment, benadert Haneke het gedistingeerde echtpaar in zijn typisch koele, maar dit keer ook uiterst humane stijl, ook wanneer Anne na een beroerte verlamd geraakt aan haar rechterzijde. Wanneer ze ook nog eens met dementie blijkt te kampen, moet Georges plots voor haar gaan zorgen.
In handen van de regisseur leidt dit tot een strak georkestreerde studie over morele verplichtingen en onvoorwaardelijke liefde. Hoewel hij daarbij opnieuw gebruik maakt van zijn rigide esthetica, lijkt de camera hier subtiel, bijna intuïtief door de zacht belichte Parijse loft te bewegen. Amper drie jaar na zijn triomf met ‘Das Weisse Band’ won Michael Haneke met ‘Amour’ opnieuw de Gouden Palm in 2012 op het filmfestival van Cannes. Terecht: mooiere en relevantere cinema over de liefde en de onverbiddelijke dood bestaat niet.
