Armelle zorgde 20 jaar van haar leven voor haar gezin en beslist om nu voor zichzelf te kiezen. Ze trekt erop uit, waardoor haar gezin in een crisis terechtkomt. Haar man Mario (een ontwapenende Bouli Lanners) moet voor het eerst niet enkel zijn eigen boontjes doppen, maar zich ook als alleenstaande vader over zijn twee tienerdochters ontfermen.
Liefde is loslaten, denkt Mario, en hij laat zijn vrouw gaan met de verwachting dat de zal terugkeren. Maar loslaten blijkt moeilijker dan verwacht: hij blijft haar bellen, smeken om terug te komen en schrijft zich zelfs in voor het theaterproject waar Armelle lichttechnicus is. Zonder haar is zijn gezin niet compleet.
Ook de drie dochters weten niet wat ze nu aan moeten met hun vader. Terwijl de 17-jarige Niki niets liever wil dan op haar eigen benen staan, mist de 14-jarige Frida haar moeder enorm. Bovendien komen ook de klassieke puberperikelen loeren.
Regisseur Claire Burger baseerde het verhaal voor ‘C’est ça l'amour’ op de break-up van haar ouders: “Ik wilde van de moeder geen negatief personage maken. Dat is waarom ik haar moest laten spreken, laten uitleggen […]. Dat is wat ik van mijn moeder geërfd heb: een vrouw is eerst een vrouw en dan pas een moeder.”
