Jayro Bustamante’s ‘La Llorona’, niet te verwarren met Amerikaans horrorscharminkel ‘The Curse of La Llorona’, vindt zijn inspiratie echter wel in dezelfde Latijns-Amerikaanse volkslegende over een jonge moeder die in een vlaag van wanhoop haar twee kinderen verdrinkt. Met zijn kenmerkende stilistisch ingetogen maar intense cinematografie schetst Bustamante opnieuw een donkere bladzijde in de Guatemalteekse geschiedenis.

Wanneer ex-generaal Enrique Monteverde, ondertussen een oude man gekweld door Alzheimer, wordt vrijgesproken van genocide op de inheemse bevolking reageert Guatemala met ongeloof. Dertig jaar eerder werden tijdens de burgeroorlog onder de anticommunistische dictatuur duizenden Maya-mannen, -vrouwen en -kinderen verkracht en/of vermoord.

De film opent dan ook met Monteverdes familie in volle crisis: een volksopstand vol woedende burgers omringt hun nu claustrofobische landhuis. In deze benauwde situatie komt een nieuw dienstmeisje voor de familie werken. Maar Alma brengt een vreemde energie met zich mee en niet lang na haar aankomst staan kamers onderwater, volgt er een plaag van ongedierte, en lijkt een huilende vrouw Monteverdes slaap te verstoren.