Geen enkele filmmaker is het etiket 'revolutionair' meer waard dan Jean-Luc Godard. Hij maakte naam als recensent bij het filmtijdschrift Cahiers du Cinéma waar hij vanuit een ongenoegen over de toenmalige 'brave' films besloot zelf achter de camera te kruipen. Zijn eerste poging was meteen raak. 'À bout de souffle' lokte in amper vier weken tijd een kwart miljoen Parijzenaren naar de bioscoop en belangrijker, het betekende de start van de Nouvelle Vague.
In 1980, twintig jaar na zijn debuut, vond hij zichzelf weer opnieuw uit met 'Sauve qui peut (la vie)'. Een film die een voortzetting is van oude thema’s als prostitutie (als realiteit en metafoor), machtsverhoudingen en de verschillen tussen man en vrouw. Maar het komt pas echt op dreef wanneer Godard video aanwendt om beelden schoksgewijs te vertragen of te pauzeren.
De man zou zijn hele leven blijven experimenteren met filmtaal en tegendraadsheid. Vaak samengevat in raadselachtige uitspraken. Dus bij wijze van afscheid één van onze favorieten: "Film is de waarheid, 24 x per seconde."
- Filmvertoning met introductie door Isolde Vanhee
- Gevolgd door 'Scénario de Sauve qui peut (la vie)' (1980, 20’)
een korte video die Godard in plaats van een geschreven scenario maakte om steun te bekomen voor zijn langspeelfilm
