Maar Kazem heeft zelf een dochter van 12 en volgens een Iraanse religieuze traditie mag een jongen niet met een meisje onder één dak wonen als ze geen bloedverwanten zijn. Kazem stelt voor om Amir ergens anders te laten wonen tot zijn dochter gehuwd is, maar dat wil Leila niet. Wanneer het dochtertje van Leila zwaar ziek wordt en enkel met het geld van Kazem de dure medicatie kan betalen, staat ze voor een hartverscheurende keuze.
Mahnaz Mohammadi vertelt haar verhaal sober en authentiek, als in de Italiaanse neorealistische traditie die ook vaak de arme, werkende klasse toont. Haar kritiek op de hedendaagse Iraanse maatschappij waarin vrouwen voortdurend worden vernederd doordat ze hun eigen keuzes niet kunnen maken toont hoe meedogenloze, patriarchale en rigide religieuze tradities families uit elkaar rukken. Een film die tegelijk medelevend en wreed is.
