Toch wordt de term “probleemkind” niet helemaal onterecht op Benni toegepast: haar uitbarstingen zijn niet enkel hartverscheurend maar ook alarmerend en meedogenloos. En bovendien is ze niet helemaal ongewenst: Benni heeft wel degelijk een moeder die haar graag ziet. Maar omdat ze een gewelddadige vriend heeft, en ze bovendien vreest dat haar jongere kinderen Benni’s gedrag zullen overnemen, kan haar dochter niet bij haar wonen. Geen enkel etiket past dus volledig op het blonde meisje met de doordringende blauwe ogen, waardoor ze door de mazen van het net valt.
De cyclische zorg voor Benni – van adoptiegezin naar ziekenhuis naar opvangtehuis naar adoptiegezin – lijkt uitzichtloos voor alle partijen. Iedereen wil Benni helpen, maar niemand weet hoe. Tot de geduldige Micha één-op-één-zorg voorstelt en met de Duitse furie het bos intrekt om drie weken in een afgelegen hutje te gaan wonen.
Het spreekt voor zich dat de rol van Benni voor een exceptionele actrice is weggelegd: Helena Zengel kan tegelijk eindeloos frustreren en ontroerde harten stelen. Bovendien is de soundtrack van John Gürtler even hyperkinetisch als zijn hoofdpersonage.
