De man (vertolkt door de Italiaanse giallo-grootmeester Dario Argento) kan zich beter verplaatsen dan zijn echtgenote (gespeeld door het Franse icoon Françoise Lebrun). Zij ziet eruit alsof ze al jaren niet meer buiten is geweest en schuifelt door de kamers zonder enig idee wat er aan de hand is. Eigenlijk zou ze in een instelling voor begeleid wonen moeten zijn, maar de man veegt het idee egoïstisch terzijde. Hij heeft dan weer de intentie om te werken, om iets gedaan te krijgen, maar vaker klaagt hij of zoekt hij iets.
De film werd bijna geheel in 'split screen' gemaakt (waarbij het scherm in tweeën gedeeld is - handig voor parallelle verhaallijnen of twee interpretaties van hetzelfde moment). Ook hier geeft de filmmaker aan hoe zeer de twee mensen onder hetzelfde dak toch een andere realiteit beleven. Het verscheurende en isolerende effect van dementie, dat zo op een bijzonder filmisch inventieve manier wordt getoond door enfant terrible Gaspar Noé en waarvoor hij op Film Fest Gent 2021 de Grand Prix voor Beste Film in ontvangst mocht nemen.
