Over het verhaal gaan we niet veel verklappen: alleen dat Stevens, op de terugweg van een optreden, autopech krijgt en onverhoeds zijn intrek dient te nemen in een afgelegen herberg in een van onrustwekkende nevels doortrokken Ardennenlandschap. De aanzet van 'Calvaire' is zo oud als de straat maar het gitzwarte enthousiasme waarmee du Welz het verhaal vervolgens laat ontsporen, zou je met een beetje goeie wil typisch Belgisch kunnen noemen: denk terug aan de heerlijk gestoorde waanzin van 'C'est Arrivé Près de Chez Vous'.
We zien en horen ook echo's van 'Deliverance' en 'The Texas Chainsaw Massacre', maar het verschil is dat du Welz niet stopt bij één of twee shock-scènes maar gewoon doordoet en met de ene macabere vondst na de andere uitpakt.
Mooi meegenomen is dat deze film - en dan vooral de shootout - onwaarschijnlijk mooi, om niet te zeggen poëtisch in beeld is gebracht. Du Welz is naar eigen zeggen niet alleen een fan van 'The Texas Chainsaw Massacre' en 'Deliverance', maar ook - en dit siert hem in hoge mate - van de art-films van Tarkovsky, Wong Kar-wai en André Delvaux. En dat mérk je: het merendeel van de scènes in 'Calvaire' is van een opmerkelijk zinnelijke schoonheid. (naar HUMO)
KEUZE VAN muzikant Mattias De Craene
